Kliknij tutaj --> 🌂 piesn legionow polskich we wloszech tekst
Polski hymn powstał jako ich pieśń. 225 lat temu założono Legiony Polskie we Włoszech. W obliczu zmiany sytuacji politycznej konieczna okazała się reorganizacja struktury wojska, z której wyłoniły się dwie Legie, dowodzone przez generałów Karola Kniaziewicza i Józefa Wielhorskiego. Oddziały walczące pod dowództwem Kniaziewicza
Shop Poland - Mazurek Dąbrowskiego - Pieśń Legionów Polskich we Włoszech - Polish National Anthem ( Dąbrowski's Mazurka - Song of the Polish Legions in Italy ) online at best prices at desertcart - the best international shopping platform in Bosnia and Herzegovina. FREE Delivery Across Bosnia and Herzegovina. EASY Returns & Exchange.
"Józef Wybicki i Pieśń Legionów Polskich we Włoszech" Tak zatytułowana jest wystawa, którą można zwiedzić w siedzibie ZG PZKO w godzinach otwarcia budynku. Łatwo się domyśleć, że poświęcona jest postaci Józefa Wybickiego, autora tekstu "Mazurka Dąbrowskiego".
Mazurek Dąbrowskiego, czyli Pieśń Legionów Polskich we Włoszech. Autor: Józef Wybicki, autor Mazurka Dąbrowskiego, urodził się w Będominie w 1747 roku, zmarł w Manieczkach w 1822 roku. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Uczył się w kolegium jezuickim w Gdańsku, a następnie studiował na uniwersytecie w Lejdzie.
Legionów Polskich Józef Piłsudski, a tytułowa Kasztanka to jego klacz2. Słowa do melodii ludowej napisał żołnierz I Brygady Legionów Polskich Wacław Biernacki – „Kostek”3. Tekst powstał w marcu 1915 roku podczas bytowania wojsk legionowych nad Nidą. Autor wspominał o przyczynach powstania słów: Żadnych specjalnych
Site De Rencontre Algerien En Ligne. Pieśń Legionów napisana została w Reggio Emilia we Włoszech między 16 a 19 lipca 1797 r. Józef Wybicki ułożył ją z myślą o uroczystości poprzedzającej wymarsz polskich legionów pod dowództwem generała Dąbrowskiego, które 21 lipca udawały się do Mediolanu na spotkanie z Bonapartem. Utwór po raz pierwszy wykonany został na melodię ludowego mazurka przez samego autora właśnie na tejże uroczystości pożegnalnej. Z czasem nazwany został Mazurkiem Dąbrowskiego. Pieśń bardzo szybko od momentu powstania zdobyła dużą popularność, najpierw wśród legionistów, następnie zaś przeniknęła do kraju, gdzie po wkroczeniu wojsk napoleońskich stała się już nieoficjalnym hymnem Księstwa Warszawskiego. Zadecydowały o tym przede wszystkim względy patriotyczne, bowiem słowa „Jeszcze Polska nie umarła…” stanowiły wyraźną zachętę do wytrwania w oczekiwaniu na wolną ojczyznę. W Królestwie Polskim funkcję hymnu państwowego spełniała pieśń Alojzego Felińskiego Boże, coś Polskę, ale już podczas powstania listopadowego Mazurek Dąbrowskiego ponownie (obokWarszawianki) spełniał rolę najważniejszej pieśni patriotycznej, a po uzyskaniu niepodległości stał się już oficjalnym hymnem państwowym. Pełnił tę funkcję latach 1926-1927, a później od roku 1948. Dzisiejszy tekst pieśni różni się od swego pierwowzoru, był to bowiem utwór niezwykle żywy. Drukowany wielokrotnie ulegał licznym zmianom i przeróbkom, aktualizowano go, dopisując nowe zwrotki, traktując tym samym pieśń jako swoistą kronikę zmagań narodu polskiego o wolność i czerpiąc z materiału dostarczanego przez historię. Utwór ten odegrał także ważną rolę w walce o polskość Kaszub, Śląska, Warmii i Mazur, gdzie śpiewany był także w wersjach specjalnie napisanych z okazji powstań śląskich czy plebiscytu narodowego po I wojnie światowej (np. Jeszcze Warmia nie zginęła R. Bilitowskiego). Ponadto Mazurek Dąbrowskiego zdobył popularność także i w innych krajach, tłumaczony na wiele języków europejskich stał się inspiracją dla hymnów innych narodów słowiańskich, parafraza pieśni była punktem wyjścia dla hymnu Jugosławii, Chorwacji, Ukrainy, a wcześniej pod jej wpływem powstał hymn ogólnosłowiański w czasie Wiosny Ludów. W 1978 r. powstało Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie – rodzinnym mieście ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
Spis treści Broń: 1 Historia: 1 Naród: 1 2 3 Niemiec: 1 Niewola: 1 Ojczyzna: 1 2 Polak: 1 2 Polska: 1 2 3 Powstanie: 1 Przywódca: 1 2 3 Rosjanin: 1 Walka: 1 2 Wróg: 1 Zwycięstwo: 1 Pieśń Legionów Polskich we Włoszech[1] 1 Kiedy my żyjemy[2], Szablą odbijemy. 5 Do Polski z ziemi włoski[4] Za Twoim przewodem Złączem[5] się z narodem. 10Wracał się przez morze[7] Dla ojczyzny ratowania Po szwedzkim rozbiorze. Marsz, marsz… itd. Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę[8] 15Będziem Polakamy[9], Dał nam przykład Bonaparte[10], Jak zwyciężać mamy. Marsz, marsz… itd. 20Gdy jąwszy pałasza, Hasłem wszystkich zgoda będzie[12] I ojczyzna nasza. Marsz, marsz… itd. 25Mówi zapłakany: «Słuchaj jeno[14], pono[15] nasi Biją w tarabany[16]». Marsz, marsz… itd. Na to wszystkich jedne głosy: 30«Dosyć tej niewoli Mamy racławickie kosy[17], Kościuszkę[18] Bóg pozwoli.» Marsz, marsz… itd.
Wjazd Jana Henryka Dąbrowskiego do Poznania. Źródło: Internetowy Polski Słownik Biograficzny – NInA 6 czerwca 1818 r., 200 lat temu w Winnej Górze (woj. wielkopolskie) zmarł twórca Legionów Polskich we Włoszech, uczestnik Insurekcji Kościuszkowskiej i generał armii Księstwa Warszawskiego Jan Henryk Dąbrowski. Autor „Mazurka Dąbrowskiego” urodził się 2 sierpnia 1755 r. w Pierzchowcu koło Bochni jako syn płk. Jana Michała Dąbrowskiego i Zofii Marii von Lettow z pochodzenia Niemki. Służbę wojskową rozpoczął w 1770 r. w stopniu podchorążego w wojsku saskim. W roku 1779 r. wziął udział w kampanii o sukcesję bawarską. Od 1780 r. w stopniu porucznika służył w gwardii elektorskiej w Dreźnie. W 1792 r. Dąbrowski wstąpił do wojska polskiego i nie znając dokładnie sytuacji w kraju, złożył przysięgę na wierność konfederacji targowickiej. Jako uczestnik powstania kościuszkowskiego za udział w obronie stolicy awansował na generała. W 1794 r. trafił do niewoli rosyjskiej pod Radoszycami. Po klęsce insurekcji miał nadzieję na wojnę Prus z Rosją i Austrią, co mogłoby stanowić szansę na odrodzenie Rzeczypospolitej, liczył również na pomoc Francji, dokąd przybył w 1796 r. W porozumieniu z Napoleonem Bonapartem w styczniu 1797 r. utworzył Legiony Polskie we Włoszech, które po dwu latach liczyły już 7 tys. ochotników. Fundusze na stworzenie Legionów Dąbrowski uzyskał ze sprzedaży Pierzchowca, należącego wcześniej do jego ojca. Na czele I Legii walczył pod Reggio i nad Trebbią oraz brał udział w zdobyciu Rzymu. Podczas walk w Apeninach został ranny. Po bitwie pod Marengo na polecenie Bonapartego utworzył dwa nowe legiony. Po pokoju w Amiens przeszedł na służbę Republiki Cisalpińskiej w stopniu generała dywizji. Od 1802 r. pozostawał w służbie włoskiej. Tam też wstąpił do masonerii i został adeptem 29 stopnia rytu szkockiego. 3 listopada 1806 r., po zwycięskiej bitwie pod Jeną, pierwszy oddział wojsk napoleońskich wkroczył na tereny Polski, a Dąbrowski wydał wraz z Józefem Wybickim wydali w Poznaniu odezwę wzywającą do zorganizowania powstania, które zakończyło się sukcesem. Polski ruch zbrojny objął Wielkopolskę, a następnie ziemię sieradzką, Kujawy, Mazowsze i Pomorze. Powstańcy zajęli także twierdzę jasnogórską. 27 listopada 1806 r. do Poznania przybył Napoleon, który przez blisko trzy tygodnie to z tego miasta wydawał rozkazy. 11 grudnia w sali redutowej hotelu Saskiego podpisano pokój między Francją a Saksonią. Kilka dni później cesarz wyruszył do Warszawy. W czerwcu następnego roku na mocy traktatu w Tylży postało Księstwo Warszawskie, którego częścią stała się Wielkopolska. W 1807 r. Dąbrowski jako dowódca części wojska polskiego, tzw. III Legii, uczestniczył w wyzwalaniu ziem polskich położonych na lewym brzegu Wisły, zdobył Tczew, uczestniczył w oblężeniu Gdańska i w bitwie pod Frydlandem. W 1808 r. został odznaczony Orderem Virtuti Militari. Brał udział w kampanii 1809 r., podczas której był autorem planu wyprawy do Galicji. Walczył zwycięsko z Austriakami pod Radzyminem i Łęczycą. W kampanii rosyjskiej 1812 r. dowodził jedną z trzech dywizji polskich piątego korpusu i odznaczył się w bitwach pod Mohylewem i Borysowem. 26 listopada w bitwie nad Berezyną został ciężko ranny w czasie obrony jednego z mostów. W 1813 r. walczył pod Teltawem, Grossbeeren, Juterbogk i w bitwie pod Lipskiem. Po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego został naczelnym wodzem armii Księstwa Warszawskiego. Po upadku Napoleona Dąbrowski powrócił do Warszawy i stanął na czele Komitetu Organizacyjnego Wojskowego, którego celem było zorganizowanie wojska utworzonego Królestwa Polskiego, w którym został generałem jazdy i piastował funkcję senatora-wojewody. Z powodów zdrowotnych zrezygnował jednak z funkcji publicznych i osiadł w swoim majątku w Winnej Górze w Wielkim Księstwie Poznańskim, gdzie zmarł 6 czerwca 1818 r. Dąbrowski – oprócz krzyży Virtuti Militari – odznaczony był Orderem Orła Białego, Orderem św. Stanisława i Legią Honorową. Pozostawił po sobie rękopisy – „Jenerała Henryka Dąbrowskiego pamiętnik…” i „Wyprawę do Wielkopolski w 1794”. Dla założonych przez Dąbrowskiego Legionów żołnierz i poeta Józef Wybicki w 1797 roku napisał „Pieśń Legionów Polskich we Włoszech”, która od początku została przyjęta z entuzjazmem przez żołnierzy i nazwana „Mazurkiem Dąbrowskiego”. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości po I wojnie stała się ona hymnem państwowym. Słowo Polskie na podstawie informacji r.
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska. JÓZEF WYBICKI Pieśń Legionów Polskich we Włoszech¹ Jeszcze Polska nie umarła, Kiedy my żyjemy², Co nam obca moc wydarła, Szablą odbijemy. Marsz, marsz, Dąbrowski³ Do Polski z ziemi włoski⁴ Za Twoim przewodem Złączem⁵ się z narodem. ¹Pieśń Legionów Polskich we Włoszech — pierwotny tekst autorstwa Józefa Wybickiego powstał w Reggio nell'Emilia jako żołnierska piosenka śpiewana do popularnej melodii mazurka i po raz pierwszy został wykonany publicznie lipca r. podczas uroczystości na cześć twórcy Legionów Polskich, gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. Ogłoszony drukiem w Warszawie w r. uległ modyfikacji: zmieniono kolejność strof (trzecia znalazła się w miejscu drugiej) oraz usunięto strofę czwartą i szóstą. Szczególnie wymowa stro czwartej, zaczynającej się od słów: „Niemiec, Moskal nie osiędzie (…)” byłaby nietaktem wobec przyszłego władcy tworzącego się właśnie Księstwa Warszawskiego, króla saskiego Fryderyka Augusta oraz posunięciem niedyplomatycznym w obliczu pertraktacji prowadzonych przez Napoleona z Aleksandrem I, uwieńczonych pokojem w Tylży w r. (Wybicki doskonale znał kulisy ówczesnych działań politycznych, będąc w nie zaangażowany osobiście). Zmieniony tekst, po dalszych poprawkach ( w zakresie uwspółcześnienia form gramatycznych i pewnych zmianach leksykalnych) stał się podstawą dzisiejszej wersji hymnu narodowego; oficjalnie Pieśń Legionów Polskich we Włoszech stała się hymnem państwowym decyzją Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w roku. ² eszcze Polsk nie ł kie e — wprowadzona tu została idea (rewolucyjna na przełomie XVIII i XIX w.) utożsamiająca ojczyznę z narodem, nie zaś z zajmowanym terytorium czy instytucjami państwowymi. Zwrócił na to uwagę Adam Mickiewicz w swoich wykładach w College de France ( kwietnia i maja), wyrażając się z aprobatą o nowoczesnej, romantycznej koncepcji ojczyzny jako sumy wyobrażeń, stylu myślenia i sposobu odczuwania podzielanych przez pewną społeczność (naród). ³ owski n en k (–) — generał, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, twórca Legionów Polskich we Włoszech, dowódca naczelny wojsk polskich w r., generał jazdy armii Królestwa Polskiego w latach –. Początkowo służył w wojsku saskim i gwardii elektorskiej, dopiero w r., na prośbę Stanisława Augusta zwolniony z powinności wobec Fryderyka II, przeszedł do wojska polskiego; nie będąc zorientowany w sytuacji polit. Polski, zanim przyłączył się do powstańców kościuszkowskich, złożył przysięgę na wierność konfederacji targowickiej, czego o mało nie przypłacił życiem: posądzony o zdradę, stanął przed sądem wojskowym i tylko zręczności Józefa Wybickiego jako prawnika i mówcy zawdzięczał ocalenie; zapoczątkowało to przyjaźń na całe życie. Przywołanie postaci Dąbrowskiego, obok Bonapartego, Czarnieckiego i Kościuszki, służy wpisaniu w tekst pieśni idei wodzowskiej. ⁴włoski — dziś popr. forma: włoskiej; jest to fonetyczny zapis daw. formy D. z tzw. e pochylonym: włoskiéj. ⁵zł cze — dziś popr. forma fleksyjna: złączymy; niekiedy używa się również daw. formy skróconej: złączym. Zwyczajowo przy publikacji oryginalnej wersji tekstu Wybickiego pozostawia się tę formę jako przykład daw. polszczyzny, uwspółcześniając wiele innych archaizmów znajdujących się w autografie, np. nieumarła : nie umarła (pisownia łączna i rozdzielna); iak : jak, iąwszy : jąwszy (pisownia joty); moskal : Moskal (pisownia małą i wielką literą). Polska, Polak, Ojczyzna, Naród Walka, Broń Przywódca, Naród Jak Czarnecki⁶ do Poznania Wracał się przez morze⁷ Dla ojczyzny ratowania Po szwedzkim rozbiorze. Marsz, marsz… itd. Ojczyzna, Przywódca, Naród, Polak, Polska, Walka, Zwycięstwo Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę⁸ Będziem Polakamy⁹, Dał nam przykład Bonaparte¹⁰, Jak zwyciężać mamy. Marsz, marsz… itd. ⁶ z necki — właśc. Czarniecki, Stefan (ok. –), żołnierz (karierę wojskową zaczynał w oddziałach lisowczyków), doświadczony dowódca, słynący z brawury, niestandardowych posunięć i osobistej odwagi, wielokrotnie ranny w walce; w r. został oboźnym wielkim koronnym i kasztelanem kijowskim, w r. starostą kowelskim, w r. regimentarzem, następnie w r. wojewodą ruskim, w r. starostą tykocińskim, a w r. wojewodą kijowskim; na łożu śmierci, w r., otrzymał buławę hetmana polnego koronnego. Stronnik króla Jana Kazimierza, uznanie i sławę zyskał w czasie potopu szwedzkiego, prowadząc wojnę partyzancką przeciw wojskom Karola Gustawa; aktywnie uczestniczył w pacyfikacji powstania Chmielnickiego i późniejszych buntów kozackich; zginął z powodu ran odniesionych podczas walk w wojnie polsko-rosyjskiej. ⁷ o Pozn ni w c ł si zez o ze — nawiązanie do wydarzeń z czasów potopu szwedzkiego; w grudniu r. Stefan Czarniecki wyprawił się na czele wojsk polskich do Danii, by wesprzeć ją w walce z siłami Karola Gustawa; udało mu się odbić wyspę Als, ważny punkt strategiczny, dzięki brawurowej przeprawie przez cieśninę o tej samej nazwie, oddzielającą wyspę od lądu stałego. Dzięki przywołaniu tego epizodu postać Czarnieckiego zostaje tu ukształtowana jako wzorzec wodza niewahającego się podejmować odważne decyzje i realizować swoje posunięcia z powodzeniem. ⁸P ze ie Wisł ze ie W w óci si zez o ze — konkretny militarny plan wpisany w pieśń zakładał wkroczenie Legionów Polskich Dąbrowskiego na tereny Polski od południa, od Galicji, po wydostaniu się z Włoch przez Morze Adriatyckie i przemarszu przez Austrię. ⁹Pol k — jest to być może regionalizm (autor pochodził z Pomorza, ur. w Będominie, wsi kaszubskiej); w tej formie wyraz tworzy rym dokładny z „mamy”. e ol on (–) — pierwszy konsul Republiki Francuskiej –, następnie ¹⁰ on cesarz Francuzów (jako Napoleon I) w l. – i w r. (podczas tzw. Stu Dni Napoleona); wybitny dowódca wojskowy i strateg, reformator państwa i europejskiego systemu prawnego (Kodeks Napoleona); swoją pozycję w rewolucyjnej Francji zdobył dzięki pomyślnemu przeprowadzeniu akcji militarnych takich jak zdobycie Tulonu (), stłumienie rojalistycznej rewolty w Paryżu (), kampania włoska (–) oraz kampania w Egipcie (); pod jego zwierzchnictwem zostały utworzone przez gen. Jana Henryka Dąbrowskiego Legiony Polskie we Włoszech. W okresie rozbiorów Polacy wiązali wielkie nadzieje z postacią Napoleona; stał się on uosobieniem silnego wodza, w sposób zdecydowany realizującego swoją wizję polit., kierującego się ideami demokratycznymi i sprzyjającemu narodom dążącym do niepodległości; był wcieleniem ideału jednostki zmieniającej bieg historii i porządek świata (idea napoleońska); przeceniano często zaangażowanie . władcy w sprawy polskie ( w związku z utworzeniem Księstwa Warszawskiego w r.); postawa wiążąca rachuby polityczne z przywódczą rolą Napoleona Bonaparte (a później członkami jego rodziny, księciem Reichstadtu i Napoleonem III) zyskała miano on z . Pieśń Legionów Polskich we Włoszech Niemiec, Moskal nie osiędzie,¹¹ Gdy jąwszy pałasza, Hasłem wszystkich zgoda będzie¹² I ojczyzna nasza. Marsz, marsz… itd. Polska, Wróg, Niemiec, Rosjanin Już tam ociec¹³ do swej Basi Mówi zapłakany: «Słuchaj jeno¹⁴, pono¹⁵ nasi Biją w tarabany¹⁶». Marsz, marsz… itd. Powstanie, Niewola, Przywódca, Historia Na to wszystkich jedne głosy: «Dosyć tej niewoli Mamy racławickie kosy¹⁷, Kościuszkę¹⁸ Bóg pozwoli.» Marsz, marsz… itd. ¹¹ ie iec osk l nie osi ie — tekst Mazurka Dąbrowskiego, funkcjonując jako piosenka żołnierska, miał wiele odmian; jedna z nich, opublikowana w źródle, na którym oparta została niniejsza edycja (Franciszek Barański, eszcze Polsk nie zgin ł , Lwów []) w początkowych strofach identyczna z pierwowzorem, w czwartej strofie wprowadza następujące zmiany: „Moskal Polski nie posiędzie,/ Dobywszy pałasza,/ Hasłem wszystkich wolność będzie/ I Ojczyzna nasza”; następnie po piątej, niezmienionej w stosunku do pierwowzoru następują nieznane w oryginale stro oraz odmiany reenu: „Już to ziomek pilnie słucha,/ Czy armata ryczy;/ Walecznego pełny ducha/ Każdy moment liczy./ Marsz, marsz Dąbrowski/ Z ziemi włoskiej do polskiej,/ Przyłączyć się rada,/ Jęcząca gromada./ Czy Polacy, czy Sarmaci/ Będziem imię nosić,/ Byle w gronie dawnych braci/ Miłą wolność głosić./ Marsz, marsz Dąbrowski/ Z ziemi włoskiej do polskiej,/ Naród na cię czeka/ Przyjdź z prawem człowieka./ Choć sąsiady nas zniszczyły/ I broń nam zabrały,/ Sparty murem piersi były/ I te nam zostały./ Marsz marsz Dąbrowski,/ Z ziemi włoskiej do polskiej,/ Każdy z nas chęć czuje,/ Wodza nie brakuje./ Dzielność wolnego oręża / Starzec opowiada,/ Aby szukać tego męża,/ Młody na koń wsiada./ Marsz, marsz Dąbrowski,/ Z ziemi włoskiej do polskiej,/ Wolność, dawne hasło,/ Jeszcze nie zagasło”. W wersji tej podkreślone są szczególnie wyraźnie przyświecające powstaniu legionów demokratyczne idee: wolności i praw człowieka. ¹²g wsz ł sz h słe wsz s kich zgo ie — dziś zdanie to jest niepoprawne gramatycznie, ponieważ imiesłów przysłówkowy („jąwszy”) powinien odnosić się do tego samego podmiotu („zgoda”), do którego odnosi się w najbliższym zdaniu czasownik („będzie”); w czasach, w których powstał tekst pieśni reguły te nie były ani tak rygorystycznie określone, ani przestrzegane. ¹³ociec — dziś popr.: ojciec. ¹⁴ eno (daw.) — tylko. ¹⁵ ono (daw.) — ponoć, podobno. ¹⁶ n — duży, podłużny bęben używany w kapelach janczarskich, a także w daw. wojsku polskim; w czasie bitwy bębny te służyły do wydawania komend. ¹⁷ cł wickie kos — jest to odwołanie do zwycięskiej bitwy insurekcji kościuszkowskiej stoczonej pod Racławicami kwietnia , w której wzięły udział chłopskie oddziały kosynierów (uzbrojonych w kosy postawione na sztorc; stąd nazwa); jednym z kosynierów był Wojciech Bartosz (ok. –), który wykazał się wielką odwagą w walce i zdobył działo rosyjskie gasząc lont czapką, za co otrzymał rangę chorążego oraz nazwisko Głowacki; wzmianka ta przypomina jednocześnie o demokratycznych ideałach przyświecających zarówno insurekcji, jak legionom polskim. e sz (–) — generał wojsk pol. i amer.; absolwent Korpusu Kadetów Szko¹⁸ ości szko ły Rycerskiej (; uzyskał stopień kapitana i kwalifikacje inżyniera fortyfikatora), uczestnik wojny o niepodległość USA (od r.; zaprojektował fort West Point), Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej podczas antyrosyjskiej insurekcji r., zw. kościuszkowską; ranny w bitwie pod Maciejowicami dostał się do niewoli; w r. opuściwszy więzienie w twierdzy pietropawłowskiej w Petersburgu, na krótko udał się do Ameryki. Kiedy tworzono Legiony Polskie we Włoszech, Kościuszko był z powrotem w Europie; Wybicki korespondował z nim i mógł liczyć na wsparcie dla legionów ze strony owianego legendą wodza. Pieśń Legionów Polskich we Włoszech Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać. Jeśli utwór opatrzony jest dodatkowymi materiałami (przypisy, motywy literackie etc.), które podlegają prawu autorskiemu, to te dodatkowe materiały udostępnione są na licencji Creative Commons Uznanie Autorstwa – Na Tych Samych Warunkach . PL. Źródło: Tekst opracowany na podstawie: F. Barański, Jeszcze Polska nie zginęła: pieśni patriotyczne i narodowe, Część I, Muzyka, Lwów ok. Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury ( Reprodukcja cyowa wykonana przez Bibliotekę Śląską z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BŚ. Opracowanie redakcyjne i przypisy: Marta Niedziałkowska, Aleksandra Sekuła. Pieśń Legionów Polskich we Włoszech
tekst: JĂłzef Wybicki - SĹ‚owa: Jeszcze Polska nie umarĹ‚a, kiedy my ĹĽyjemy. Co nam obca moc wydarĹ‚a, szablÄ… odbijemy. Marsz, marsz, DÄ…browski do Polski z ziemi wĹ‚oski za Twoim przewodem zĹ‚Ä…czem siÄ™ z narodem. Jak Czarniecki do Poznania wracaĹ‚ siÄ™ przez morze dla ojczyzny ratowania po szwedzkim rozbiorze. Marsz, marsz, DÄ…browski… Przejdziem WisĹ‚Ä™ przejdziem WartÄ™ bÄ™dziem Polakami daĹ‚ nam przykĹ‚ad Bonaparte jak zwyciężać mamy. Marsz, marsz, DÄ…browski… Niemiec, Moskal nie osiÄ™dzie, gdy jÄ…wszy paĹ‚asza, hasĹ‚em wszystkich zgoda bÄ™dzie i ojczyzna nasza. Marsz, marsz, DÄ…browski… JuĹĽ tam ojciec do swej Basi mĂłwi zapĹ‚akany: „sĹ‚uchaj jeno, pono nasi bijÄ… w tarabany”. Marsz, marsz, DÄ…browski… Na to wszystkich jedne gĹ‚osy: „Dosyć tej niewoli mamy RacĹ‚awickie Kosy, KoĹ›ciuszkÄ™, BĂłg pozwoli”.
piesn legionow polskich we wloszech tekst
